σκυβαλικός

-ή, -όν, Α

1. ο άξιος σκυβαλισμού, περιφρονητέος, αξιοκαταφρόνητος

2. (κυριολ. και μτφ.) ακάθαρτος, ρυπαρός, βρόμικος («ἀργυρίοισι σκυβαλικοῑσι πεισθείς» — που πείσθηκε με χρήματα, με δωροδοκία, Τιμοκρ.).

[ΕΤΥΜΟΛ. < σκύβαλον «απόβλημα» + κατάλ. -ικός, αν δεν πρόκειται για εσφαλμένη γρφ. που θα έπρεπε πιθ. να διορθωθεί σε σκυβαλικτός].